Rodzicu, to nie jest TYLKO ukłucie

Ten wpis powstał pod wpływem impulsu. Pomysł jednak przyniosło kilka dni temu życie. Cukrzyca typu 1 jest chorobą, która wymaga od nas i dziecka stałego kontaktu z igłami i wkłuciami. Mam jednak wrażenie, że czasami my, rodzice, zbyt często traktujemy igłami swoje dzieci. Wiecie co skłoniło mnie do napisania tego tekstu?

Od kilku dni jestem na zastrzykach. I przez najbliższe miesiące (lata?) będę na nie skazana.

Codziennie jeden zastrzyk. Tylko jeden jedyny. Takim niby penem, igiełką 8mm, w brzuch/udo/rękę. Przypomnienie w telefonie. 

Niby nic, co? A jednak! Dało mi do myślenia!

Pierwszy zastrzyk podawałam sobie pół godziny. Kilka razy zbierałam się na odwagę, żeby wbić sobie igłę w brzuch. Ręka cholernie mi drżała. Codziennie muszę pamiętać o tym, żeby się ukłuć. O tej samej porze. Pół godziny wcześniej robię się podświadomie nerwowa, zaczynam się pocić a ciśnienie skacze w kosmos. I nie jestem panikarą!

Już sama świadomość konieczności podania sobie jednego zastrzyku powoduje dyskomfort psychiczny i mimowolny stres. Podanie sobie objętościowo większej ilości leku powoduje pieczenie. Czasem powstaje siniak. Czasami zaczerwienienie. Czasami pojawi się kropla krwi. Niby nic takiego - znamy to u naszych dzieci. Podejrzewam, że jest tak u każdego

Franek bardzo przeżywa moje zastrzyki. Bardziej niż swoje. Mówię mu, że to jest moja insulina, żeby jakoś zrozumiał, żeby widział, że nie musi się tego bać. Że dorośli też czasami muszą sobie robić zastrzyki. Zawsze chce patrzeć, bo dla niego to jest jednak bliska sprawa. Obserwuje mnie dokładnie, patrzy mi na twarz, czeka na reakcję a ja muszę zachować kamienną twarz.

Kilkanaście razy w ciągu choroby Frania zdarzyło mi się samej sobie mierzyć cukier. Franek też mierzył mi cukier. Takie ukłucie w palec (nawet specjalnym lancetem), to nic przyjemnego. Serio. osobę, która nie jest do tego przyzwyczajona (o ile można się do tego przyzwyczaić), palec mrowi przez następne co najmniej kilkanaście minut. A jeszcze i po kilku godzinach człowiek sprawdza czy na palcu został ślad. Dotyka, żeby sprawdzić czy dalej boli.

W tym wszystkim najgorsze jest jednak to, że dużo łatwiej jest nam kłuć innych! Mnie samej zdarzyło się tak zestresować i zirytować, że ofuknęłam Frania, kiedy nie chciał dać sobie zrobić korekty penem w brzuch lub pośladek. A to jest przecież dziecko! Ma prawo walczyć ze wszystkich sił! Ma cholerne prawo, żeby się bać.

Tak łatwo przychodzi nam kłucie palców swojego dziecka zbyt często. Co 15, 30, 60 minut. Za często! Jednak to nie są nasze paluchy! To paluchy naszych dzieci. A gdybyś tak drogi Rodzicu nakłuwał swój paluch za każdym razem, kiedy robisz to swojemu dziecku?? No, trochę to zmienia, prawda?? :)

A gdybyś tak sobie zmieniał te wkłucia za każdym razem kiedy coś Ci nie pasuje? Nie piszę o sytuacjach wyższej konieczności, bo czasami trzeba, ale o takich, kiedy zupełnie bez powodu zmieniasz wkłucie codziennie, co 1,5 dnia.... Jaki masz argument? Rany po wkłuciu?? I ich ilość nie jest ważna??

A gdybyś tak za każdym razem, kiedy irytujesz się, bo Twoje dziecko nie chce wyleźć spod łóżka albo stołu, żeby dać się ukłuć, sam sobie wpakował takie wkłucie w dupę?

Dużo łatwiej zarządza się cudzym ciałem. Tak samo łatwo dyryguje się życiem innych. Sytuacja i podejście zmienia się jednak, kiedy trzeba to zastosować na własnym ciele.

Niektórzy rodzice nie przykładają większej uwagi do diety swojego diabetyka. Pakują za dużo cukru, węglowodanów, nie bilansują posiłków, dają (świadomie!) zbyt mało insuliny w obawie przed hipoglikemią (niskim cukrem). A potem pakują korekty. Pół biedy jeśli dziecko jest na pompie, ale pakować tak penem? Co godzinę??

Wiem, że większość dzieci nie robi wielkiego halo z ukłucia. Franek na ukłucie paluszka nie reaguje zupełnie. Mimo tego sprowadzam się na ziemię... Życie mnie sprowadziło, a ja wyciągam wnioski.

Ukłucie się, nawet penem czy lancetem z nakłuwacza jest czymś nieprzyjemnym. To, że nasze dzieci nie narzekają, przyzwyczaiły się do tego, że mają cukrzycę, wcale nie uprawnia nas do nadużywania igieł!

Zastanów się! Rodzice cukrzyków, którzy sami mają cukrzycę typu 1, dużo rzadziej nakłuwają swoje dzieci. A jeśli uważasz, że przesadzam to weź sobie pena, weź sobie glukometr i nakłuwaj się na równi ze swoim dzieckiem (sól fizjologiczna nic Ci nie zrobi). A potem pogadamy.

Cukrzyca typu 1 jest jedną w niewielu chorób (o ile nie jedyną), która wymaga systematycznego używania igieł i ingerencji w skórę oraz ciało dziecka. Pokłute są jego palce, pośladki, ramiona, uda,  brzuch, a później jeszcze boczki, inne miejsca. Ciałko dziecka chorującego na cukrzycę przez kilka lat nie jest idealne.

Pamiętam jak Franio był niemowlęciem. Podziwiałam jego idealną skórę - bez znamion, gładką, miękką. Potem śledziłam pierwsze pieprzyki, które pojawiły się na jego rączce. Dzisiaj patrząc na jego ręce i pośladki mam ochotę odwrócić głowę. Mam łzy w oczach. Z bezsilności. (Osoby, które nie miały styczności z cukrzycą nie są w stanie sobie tego wyobrazić - jak wygląda skóra dziecka chorującego 4 lata.) To mnie boli - bardziej niż ukłucie w palec czy brzuch.

Related Items ABC CUKRZYKA