Dziecko i obowiązki domowe

Franek ma cztery i pół roku. Potrafi sam załadować i włączyć pralkę, wyciągnąć naczynia ze zmywarki, umyć podłogę w swoim pokoju, wytrzeć kurz ze swoich zabawek i mebli, a nawet pokroić wszystkie składniki na ulubione posiłki, np. domową pizzę. Potrafi też sam sobie posmarować chleb i zrobić kanapkę. Pomaga mi w rozwieszaniu prania. Uwielbia pomagać Dziadziusiowi w zbieraniu patyków i koszeniu trawy. I wcale nie uważam, że jestem matką-tyranem czy odbieram mu dzieciństwo. Po prostu pomagam mu żyć....

Pierwszych obowiązków Franio podjął się w wieku 2 lat. Nie umiał jeszcze mówić, ale wycieranie kurzu z szafki i lodówki było dla niego ogromną zabawą. Mop wzbudzał salwy śmiechu i ogromną chęć współpracy. Kto nas odwiedzał, zawsze widział Franka ze ścierką lub moczącego ręce w wodzie.

Od tego czasu, regularnie przybywa mu obowiązków domowych. Nie, nie każę mu sprzątać. Nie obiecuję mu za to nagrody, ani kary, kiedy mówi, że mu się nie chce! Ma do tego prawo... Mnie też czasem się nie chce. Mimo wszystko uważam, że dziecko, nawet tak małe (dla niektórych kwestia dyskusyjna), Powinno mieć obowiązki i pomagać rodzicom. Na miarę swoich możliwości oczywiście.

Zawsze proponuję wspólne sprzątanie, mówię, co będę robiła i pytam czy mi pomoże. I chociaż czasami mówi NIE, po kilku minutach zmienia zdanie i chętnie pomaga. Daję mu te zajęcia, które wiem, że lubi. Myje podłogi mopem z pełnym zaangażowaniem. Zamiata dywan "Kaśką" i cieszy się, że znikają wszystkie paprochy i psia sierść. Pralka pasjonowała go od zawsze :) A dla mnie to duża pomoc. Kiedy chce myć samochód z Tatusiem, po prostu dostaje szmatę i to robi. Kiedy coś wyleje, wie, że musi wziąć ściereczkę i to wytrzeć. I wcale nie uważam, że wykorzystujemy swoje dziecko dla własnej wygody.

A mogłabym mu całkiem odpuścić z prostego powodu. Jest chory, jest mały, jest drobny... Święcie jednak wierzę, w powiedzenie: czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci :)

Dlaczego więc, Franek ma już więcej obowiązków, niż jego niejeden jego rówieśnik? Z prostego powodu. Musi nauczyć się żyć i sobie radzić. Nie może się nauczyć, że cukrzyca jest wymówką do  nie robienia czegokolwiek, poza oddychaniem, oglądaniem telewizji czy leżeniem na kanapie.

W jakim wieku dzieci są już wystarczająco duże, by pomagać rodzicom? Uważam, że kiedy tylko dziecko zacznie przejawiać zainteresowanie sprzątaniem, gotowaniem, praniem, powinno się je angażować w obowiązki domowe. Jeśli dziecko lubi pomagać, chce uczestniczyć w domowych rytuałach, to nie jest to wprowadzanie dyscypliny (strasznie nie lubię tego słowa :/). Dlaczego nie wszyscy tak robią? Moim zdaniem powody są trzy:

1. Brak cierpliwości (bo tu wodę wyleje, tu ukroi za gruby plaster, za długo skupia się na jednym miejscu)

2. Niechęć do poprawiania po dziecku (bo sama przecież zrobisz to lepiej i szybciej)

3. Wyrzuty sumienia... Tak! Spowodowane tym, że dziecko ma obowiązki. Bo przecież musi mieć dzieciństwo, chodzi do szkoły.

OK, ale bycie dzieckiem to nie tylko zabawa i beztroska. A 4-letnie dziecko pomagające rodzicom w obowiązkach domowych to nie tragedia. Tragedią jest 14...24-latek, który nie chce i nie potrafi nic zrobić i pomóc tylko dlatego, że nagle zaczęło się od niego tego wymagać albo nagle rodzic uznał, że dziecko jednak musi mieć obowiązki!

Na początek przecież wystarczą proste zadania, takie jak:

Ścielenie łóżka

Włożenie brudnych rzeczy do pralki

Mycie podłóg i wytarcie kurzu we własnym pokoju albo innym wybranym

Poukładanie zabawek

Nie będą one od początku robione dokładnie, pięknie i szybko, ale nie poprawiaj po swoim dziecku. Albo rób to tak, żeby nie widziało! Sprzątanie z dzieckiem domu potraktuj jako formę aktywności fizycznej, która również pomaga dziecku rozładować energię, nabrać pewności siebie i poczucia obowiązku. U małego cukrzyka sprzątanie będzie zbijać cukier i odciągnie uwagę od jedzenia małemu obżarciuchowi :) I zawsze chwal dziecko. Dziękuj mu za pomoc i mów jaka jest ona ważna dla Ciebie. 

Related Items DZIECKO W DOMU