O tym, jak bym chciała, ale mi się nie chce, bo... nie mogę i nie wiem dlaczego ;)

I wciąż o tym myślę... a myśląc zagryzam kanapką z wędzonym twarogiem. A potem jak już zauważam, że znowu jem, rzucam ją jak oparzona na stół... No, ale jak zaczęłam jeść to muszę skończyć - niegrzecznie jest wyrzucać jedzenie- to brak szacunku. No i te wszystkie zasady... "póki jesteś chuda możesz jeść, co chcesz", "jak się rozjesz to zjesz", "oj przestań, od dodatkowego kotleta jeszcze nikt nie umarł"...

Myślę i myślę, ja ciągle o niej myślę. O diecie! O tym, że chciałabym, że powinnam, że warto... a nie mogę :/ Achhhh non stop analizuję! No i jak to jest?? 

Mówiono mi:

"Eeee tam, jesteś jeszcze młoda, zaczniesz rosnąć to się wyciągniesz i będziesz chudziak..." ekhmm, chudziakiem to ja byłam po głodówkach i innych głupich "zasadach żywieniowych"... przez kilka miesięcy, a potem co?? JO-JO! O! Taaaaaaaaaakie wielkie. Swoją drogą zastanawiało mnie zawsze jak to jest, że dupa znacznie szybciej rośnie od jedzenia niż maleje od niejedzenia... A jak już zaczyna się chudnąć to na buzi i w piersiach, a to na czym zależy najbardziej nie zmienia swojej objętości za Chiny Ludowe!

Mówioni mi:

"Eeee tam, jak urodzisz dziecko to schudniesz na 100%, moja znajoma..." Srutu tutu, gacie z drutu. Kiedy patrzę na swoje zdjęcia z okresu ciąży płakać mi się chce.... Nawet usta mi przytyły, choć wcale dużo nie jadłam... za to leżałam plackiem! A po ciąży?? 3 tygodnie mleka mamy i skończyło się - fabryka zamknięta! A potem ten cholerny pęcherzyk i dietka... o wtedy to było już dobrze.... :) Co się stało? W końcu po roku mi go wycięli... No i koniec diety wątrobowej...

No i tak powolutku doszłam do całkiem niezłej formy :P I teraz, kiedy wszystko już mam poukładane, wypadałoby się za siebie znowu wziąć! DOSŁOWNIE! No ale jak tu się wziąć, skoro jedzenie takie pyszne (Boże, czemu ja muszę tak dobrze gotować?!). Jak tu nie jeść skoro ciągle jestem głodna? Nie potrafię zjadać pięciu posiłków tak jak Franio, jem ich mniej, ale wieczoremmm..... ała :( Chyba zastosuję system - szklanka wody i szybko spać! Przeszłam już tyle diet - i głupich, i mądrych, byłam u dietetyka, chodziłam na siłownię, na Dukanie wytrzymałam rok! Waga ładnie spadała... do czasu, potem stała jak zaklęta, ani drgnęła, a ileż można ciągnąć na cyckach z kury? Nawet sam Dukan nie przewidział takiego obrotu sprawy :P

Profesorka Frania mnie męczy... śni mi się po nocach. Na każdej wizycie przysięga, że nie odpuści mi dopóki nie schudnę! Z tą brutalną szczerością podszczypuje mnie w boczki. Grozi chirurgicznym zmniejszeniem żołądka... Psychologiem (kompulsywne objadanie się)... No tak, ale za terapię trzeba płacić... za zabieg też... A kiedy zapytałam jej czy to prawda, że genetycznie tak to wszystko może być, wiecie co powiedziała?? "Droga Pani, w Oświęcimu przy ciężkiej pracy i nikłych racjach żywnościowych wszyscy, bez względu na geny byli chudzi, widziała Pani tam grubego jeńca?". No racja - drastyczny przykład, ale obalił moją teorię o "złych genach" :/ To właśnie takie wyszukiwanie tłumaczeń - zupełnie w moim stylu. No, jak bym nie kalkulowała, najbardziej opłaca się przestać jeść :P

No i jak to jest, że ja to wszystko wiem o tych dietach, o węglowodanach... co jeść, a czego unikać... jak bilansować posiłki... I schudnąć nie mogę. Patrzę na chleb i wiem ile ma kalorii, cyferki migają mi w przed oczami kiedy wybieram produkty w  sklepie. Nie mogę schudnąć, bo podjadam i nie lubię ćwiczyć... Nie chudnę, bo jedzenie i chudnięcie to psychika. Nie mam na siebie wytłumaczenia, nie mam argumentu ani gotowej odpowiedzi na pytanie, dlaczego? Nie potrafię znaleźć w głowie tej zapadki, która wyłącza łaknienie... Bo w sumie tak jak u alkoholika, dla żarłoka każdy powód jest dobry, żeby coś wrzucić na ruszt :P

Cukrzyca czyha... a ja ciągle liczę na cud :(

Related Items STREFA KOBIETY STREFA MAMY